Weet je nog toen je klein was en je iets deed wat niet mocht? En dat je papa of mama je pas weer liet spelen als je ‘sorry’ had gezegd? Of misschien had je iets per ongeluk laten vallen en je moest daar ‘sorry’ voor zeggen. Of je zei iets wat in jouw ogen volstrekt normaal was, maar in de ogen van jouw ouders niet … Drie keer raden wat je moest zeggen om alles ‘beter’ te maken. SORRY.

‘Sorry zeggen’ kan op veel manieren. Het kan ook veel betekenissen hebben en we gebruiken het voor veel verschillende doeleinden. Met andere woorden, ‘sorry’ is een complex woord geworden. In de kern leren we als kind dat een ‘sorry’ de schade kan herstellen van de gebeurtenis die voor de ‘sorry’ plaatsvond.

Eigenlijk is het een makkelijke manier om je gevoelens niet te hoeven tonen van beide partijen. Er gebeurt iets wat de ene partij niet leuk vindt en de andere partij moet sorry zeggen om het weer leuk te maken. Waarom de ene partij het niet leuk vindt, gaat vaak gepaard met oppervlakkige prietpraat. Want, om een echt open gesprek te voeren is moeilijk en daar moet je tijd voor vrijmaken. En eerlijk is eerlijk, we willen geen vinger uitsteken, maar verwachten wel dat we met het goud naar huis kunnen keren. Hoe dan?

Mensen vechten bijna nooit over hetgeen waar je werkelijk over aan het vechten bent. Het is makkelijker te vechten over wie de vuilniszakken buitenzet, dan te bespreken waarom Pietje Marietje niet kan laten voor wie ze is en Marietje Pietje op haar beurt niet erkent in de relatie. Het zijn, in mijn leven, een van de meest voorkomende onderliggende thema’s. De een laat de ander niet zijn wie hij of zij is. De ander heeft het gevoel niet gezien te worden.

Een van de manieren hoe dit vaak wordt opgelost is door sorry te zeggen. Het probleem onder het kleed te vegen en in een herinnering van vroeger te leven. Want met sorry werd alles toch hersteld? Zo heb je het geleerd … Dit klopt toch niet? Ik noem het ‘pappen en nathouden’, net zolang tot de pijn zo groot wordt, dat de bom ontploft en een van de twee niet meer verder wil.

En dit gebeurt niet alleen in relaties onderling. Ook in de relatie met jezelf is dit een mega interessant onderwerp. Laat me je een vraag stellen; hoe vaak zeg jij sorry? Denk eens na en wees eens eerlijk. Hoe vaak excuseer jij je voor je gedrag, die in een geweldloos moment plaatsvond? En met geweldloos bedoel ik, alle keren dat er geen duidelijke discussie gevoerd werd, maar een simpele interactie tussen twee mensen.

Bijvoorbeeld, de keren dat je de deur niet openhield voor de persoon achter je. Of dat je een koffiebeker behoorlijk hard op het aanrecht neerzette. Of dat je een open vraag stelde aan iemand en op hetzelfde moment van gedachte veranderde, omdat jij je ineens schaamde voor je vraag, want je wilde niet bemoeierig overkomen.  Wat gebeurt er werkelijk al die keren dat je jouw gedrag aanpast in het moment met een sorry …

Eigenlijk trek je jouw eigen gedrag contant in twijfel. Je doet iets en in een flits van een seconde twijfel je of het wel het juiste gedrag is en je zegt alvast sorry, nog voor dat iemand jouw feedback kan geven. Ah, interessant! Want zo zorg je ervoor dat er geen discussie kan plaatsvinden met de andere persoon. Dit hele gedrags-riedeltje doe je dus in je eentje. De andere persoon is niet in dit gedrag betrokken. Je verstopt je al, voor het geval er misschien ooit een keer een ruzie van zou komen. Maar als jij je constant verstopt voor het leven, dan mis je dus ook alle fun!

En nu denk je misschien dat dit wel meevalt en op jou geen toepassing heeft, want je zegt helemaal geen sorry omdat je denkt dat er discussie van gaat komen. Maar vraag jezelf eens af, waarom je het dan wel zegt? Zeg je sorry, omdat bang was dat je er een fantastisch gevoel aan zou overhouden?

Jezelf niet durven te laten zien en je gedrag tonen zorgt ervoor dat mensen niet begrijpen wie jij bent en hoe ze met je om kunnen gaan. Je kan geen diepgaande connecties opbouwen met iemand die zich altijd verstopt. Klinkt logisch toch? En daarnaast kost het jou als persoon energie, voor elke keer dat je sorry zegt. En niet alleen energie. Want eigenlijk met elke ‘sorry’ zeg je dat jij je ‘onwaardig’ hebt gedragen en daar excuseer jij je nu voor. Maar als jij elke dag drie keer vindt dat jij je onwaardig gedraagt, stuur jij drie keer negatieve gedachtes naar jezelf en de wereld. En na een tijdje begin je je onzeker te voelen, voel je dat je zoekende bent en uit je dat in je relaties, je baan of je sport.

Dat is vast niet wat je wilt en daarom heb ik de volgende oefening voor je. En als je dit leest, dan wil je de oefening ook doen. Steek het werk er eens in en zie wat je ervoor terugkrijgt.

Noteer een week lang, in de notities van je telefoon bijvoorbeeld, wanneer je allemaal sorry zei. Probeer je gedrag niet te veranderen, maar observeer je zelf gewoon eens. Na elke sorry noteer je de situatie in je notities. Je schrijft op hoe jij je voelde op dat moment en wat je dacht voordat je sorry zei. That’s it.

Noteer alleen ‘hoe’ en ‘wat’ en laat ‘waarom’ achterwege. Dikke kans dat jij sowieso al een persoon bent die alles goed wilt begrijpen en juist wil doen voor de wereld. Maar hierdoor krijgt het proces nooit de juiste aandacht. Hierdoor word je gedrag nooit bewust geobserveerd, omdat je het gelijk wil aanpassen voor de volgende keer. Je bent dus ook hier jezelf direct aan het verontschuldigen voor je eigen gedrag. Want dat is je patroon. Dat is wat je doet. Dat is wat je kent. En dat is niet eng. Maar het werkt niet als jij een ontspannen en gelukkig leven wil leiden.

Ik daag je uit om een week lang je ‘sorry’ te observeren en kijk uit naar jouw bevindingen. Je mag ze zeker met me delen via de mail of Instagram @caroliene_alexandra. Dat geeft mij ook weer nieuwe inspiratie voor volgende thema’s en zo werken we dus eigenlijk een beetje samen. Ik kijk er naar uit!